Hissediyorum

Mumuyla New York havaalanindan donuyoruz, annemi, babami ve teyzemi yolcu ettik. Yolda kendimize guzel bir durak bulduk, okyanusa karsi oturmus nefes aliyoruz. Basim agirlasmis, agridi agriyacak. Dogru duzgun aglayamamisim henuz. Oturup nefes aliyorum. Birkac damla suzuluyor yanagimdan. Elimdeki kitapta Thich Nhat Hanh, duygularinizla konusun, onlarla nefes alin, onlari guzelce agirlayin diyor. 'Hosgeldin huznum' diyorum. 'Hosgeldin, sana cok iyi bakacagim, seninleyim su an sakin merak etme.' Bas agrim hafifliyor arabaya bindigimizde ama biliyorum ki yogun sicaktan sonra uzerimizde kumelenen yagmur bulutlarinin doyasiya yogun damlalara donusmesi gibi hersey daha yeni basliyor.

Birkac saatlik yolculuktan sonra evimize variyoruz. Pencereleri actik su an, disaridaki yagmur serinliginin iceriye dolmasini bekliyoruz. Mutfakta annem ve teyzemle yaptigimiz kek var, banyoyu silip parlatmis teyzem, salonda babami ariyor gozlerim her gun (son uc haftada her gun) yattigi koltukta. Kirli camasir sepetine annemin attigi t-shirt'u goruyorum, alip kokluyorum. Aglamamin arasinda fisildiyorum kendi kendime 'burdayim, huznum, burdayim, seninleyim, burdayim, hersey yolunda, hersey guzel.'

Cok guzel gecen 20 gunun ardindan iste boyle hissediyorum. Icim bir yandan huzurlu ve mutlu, o kadar iyi geldi ki bu ara ve gormek, gorusmek, koklasmak. Saglimen, sorunsuz Istanbul'a varma haberlerini de aldik ve yuregimiz hafifledi. Bir yandan da olduramadigim seylerin agirligini hissediyorum, o bes cayini her canim istediginde karsi karsiya icememek, her gordugum guzelligi (ya da alisveris indirimini) paylasamamak, uzatmak istesem elimi annemin, babamin, sevdiklerimin sirtini sivazlamak icin okyanus otesine uzanamamak. Yagmurluydu hava bizimkiler ilk geldiklerinde, simdi de yagmurlu. Fakat iki yagmurun arasina ard arda gunesli gunler, dibi bitmeyen caylar ve cay sohbetleri, her bir parcasinin ayri hikayesi olan alisverisler ve bir dolu sarilislar sigdirdik. Elimizin uzanabildigi kadarina da cok sukur diyor icim, cok sukur ki gorusebildik. Saglikliyiz hepimiz ve tekrar gorusecegiz. Tekrar tutulacak eller, tekrar icilecek caylar ve kahveler. Telefon ve video konusmalarimiz hafifletecek agirliklari ve yasam telasi herseyden ustun cikip bizi baska duygulara, islere, kosusturmalara surukleyecek.

Son 3-4 gundur berbat bir sicak var, icerde yaprak kipirdamiyor, disarda guneste durmak aninda ter icinde kalmak demek. Gunes butun gucunu hissettirdi bize, ta ki bugunki yagmura kadar. Yoga hocalarimdan biri 'ruh nemlidir, birakin suzulsun yaslar gozunuzden, ruhunuz aciga ciksin' derdi. Yogun bir sevgi gunesi sonrasi, aglama seli belki de gerekli hepimize.

Iyi aksamlar ve afiyetli caylar herkese,
Damla